با دلی روشن ، دراین ظلمت سرا افتاده ام 

       نور مهتابم که در ویرانه ها افتاده ام 

       سایه پرورد بهشتم ، از چه گشتم صید خاک؟

       تیره بختی بین ، کجا بودم کجا افتاده ام 

       جای در بستان سرای عشق می باید مرا 

        عندلیبم ، از چه در ماتم سرا افتاده ام 

        پایمال مردمم ، از نارسائی های بخت 

        سبزه ی بی طالعم ، در زیر پا افتاده ام 

        خار ناچیزم ، مرا دربوستان مقدار نیست 

        اشک بی قدرم ، زچشم آشنا افتاده ام 

        تا کجا راهت پذیرم یا کجا یابم قرار 

        برگ خشکم ، درکف باد صبا افتاده ام

       برمن ای صاحب دلان رحمی که از غمهای عشق

       تا جدا افتاده ام ، از دل جدا افتاده ام

       لب فرو بستم رهی ، بی روی گلچین وامیر

       درفراق همنوایان ، ازنوا افتاده ام