یکی از فانتزیام اینه که برم خواستگاری پدر عروس ازم بپرسه خوب آقا دوماد عزیز ، خونه ، ماشین ، کار ، پول چیا دارن ؟ بعد منم قاطی کنم کلید هاچ بک رو پرت کنم تو صورتش بگم من اومدم خواستگاری ، نیومدم خرید و فروش ! پدره هم سویچ پرایدمو ببینه و یه برق خاصی تو چشاش بیاد بعدشم بیوفته به پام که بیا دخدرمو بگیرو همش مال‌ خودت و اینا … منم بی توجه پراید ۲۰ میلیونیم رو بیخیال شم و توی افق محو شم …
یه همچین آدم دست و دل بازی هستم من …

.

.

یکی فانتزی های فرهنگیم اینه که دوست دارم یه فیلم بسازم که توش کاپیتان با صدایى آروم و به غایت مودبانه به ملواناش میگه لطفا لنگرها رو بکشید !

.

.

                             

خری آمد به سوی مادر خویش که ای مادر مرا رنجم مده بیش

برو امشب برایم خواستگاری اگر تو کره ات را دوست داری

خر مادر بگفت ای کره خر جان تو را من دوست دارم بیشتر از جان

برو بنگر همه خرهای خوشگل یکی را برگزین این رنیست مشکل

خرک با شادمانی جفتکی زد کمی عرعر نمود و پشتکی زد

بگفت مادر به قربان نگاهت به قربان دو چشمان سیاهت

خر همسایه را عاشق شدم من به زیبایی نباشد مثل آن خر

خر مادر بگفت پالون به تن کن بزرگان محل را تو خبر کن

همه خرها شدند جمع در طویله همان طوری که رسم است در قبیله

خران از شوقشان عرعر نمودند زیونجه کامشان شیرین نمودند

خری آنگاه سخن اینگونه بگشود وصال این دو خر اینگونه بنمود

تو ای دوشیزه خانم سم طلایی به عقد دائم این خر درایی

میان خرها یک خر ندا داد عروس رفته بچینه یونجه در باغ

چنان شورو هیاهویی به پا شد که خر داماد یهو لنگش هوا شد

به امید خوشی و شادمانی برای این دو خر در زندگانی

    امشب به قصه دل من گوش می کنی 

    فردا چو قصه فراموش می کنی 

    این در همیشه در صدف روزگار نیست 

    می گویمت ولی تو کجا گوش می کنی 

    دستم نمی رسد که در آغوش گیرمت 

    ای ماه که با دست در آغوش می کنی 

    در ساغر تو چیست که با جرعه نفت 

    هشیار و مست را همه مدهوش می کنی 

    می جوش می زند به دل خم بیا ببین 

    یادی اگر زخون سیاووش می کنی 

    گر گوش می کنی سخنی خوش بگویمت 

    بهتر زگوهری که تو در گوش می کنی 

    جام جهان زخون دل عاشقان پر است 

    حرمت نگاه دار اگرش نوش می کنی

    سایه چو شمع شعله در افکندی به جمع 

    زین داستان که با لب خاموش می کنی 

    در ین سرای بی کسی ،کسی به درنمی زند 

    به دشت پر ملال ما پرنده پر نمیزند 

    یکی زشب گرفتگان چراغ بر نمی کند 

    کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند 

    نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار 

    دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند 

    گذر گهی ست پر ستم که اندر او به غیر غم 

    یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند 

    دل خراب من دگر خراب تر نمی شود 

    که خنجر غمت از ین خراب تر نمی زند !

    چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته 

    برو که هیچکس ندا به گوش کر نمی زند ! 

    نه سایه دارم و نه بر ، بیفکنندم و سزاست 

    اگرنه بر درخت تر کسی تبر نمی زند .